Op 04 december 2019 heb ik
weer een afspraak bij Medi Spa Annelies in Vorstenbosch. Deze gang maak ik eens
per jaar, al jaren lang, maar nooit alleen. Ed ging altijd mee. We maakten er
een uitje van en gingen na afloop ergens een lunch pakken. Ed vond het ook leuk
om in de Medi Spa te zijn. Hij genoot van de gesprekken en voelde zich daar erg
op zijn gemak. Dit jaar echter moet ik alleen. Mijn lieve Ed is op 13 januari
2019 overleden.
Ik slaap slecht en sta
geradbraakt op. Keurig op tijd stap ik in de auto, stel de Tomtom in en ga op
weg. Het is erg druk op de weg en daar wordt mijn hoofdpijn niet beter van. Ik
ben erg onrustig zonder te weten waar dat vandaan komt. Ergens halverwege
stromen de tranen over mijn wangen en is mijn zicht wazig. Mijn verbazing is
groot. Waar komt dit zo plotseling vandaan? Ik concentreer me om goed op de weg
te blijven. Naarmate ik dichter bij Annelies kom worden mijn tranen heftiger en
raak ik behoorlijk overstuur. Ik ben vroeg, parkeer mijn auto op de parkeerplaats en blijf nog
een tijdje heftig snikkend in de auto zitten. Waarom, zo vraag ik mij af, ga ik
niet naar binnen? Schaam ik me voor mijn tranen? Ik weet dat ik daar troost zal
vinden en tot rust kom. Inmiddels is bij
mij het kwartje gevallen en weet ik waarom ik huil!
Door het leuke contact en de
vertrouwdheid van de Spa voel ik het gemis van Ed heel erg. Hij sprak altijd met iedereen hier en zat vol
verhalen. Hij genoot er van. Nu begrijp
ik ook mijn onrust. Ik wist heel diep vanbinnen dat dit zou gebeuren en zag er
tegen op. Dit was ons gezamenlijke terrein. Ik vat moed en ga naar binnen waar
Annelies me welkom heet. Ik heb het niet meer en schiet naar het toilet. Als ik
terug kom staat mijn kopje koffie al klaar. Ik ga zitten, schiet weer vol en
dan ziet Annelies mijn ontreddering. Ze komt naar me toe en slaat haar arm om
me heen. Met horten en stoten vertel ik dat Ed overleden is en dat dit de
eerste keer is dat ik alleen kom. Dat dit een plaats was waar we altijd samen
heen gingen. Dat ik Ed nu vreselijk mis. Ze troost me en we praten. Dit doet me
goed en ik wordt langzaamaan rustiger. Ik ben blij dat ik de kans heb gekregen
dit verdriet te uiten. Als dat niet was gebeurd had ik er nog lang mee gelopen. Ook tijdens de
behandeling krijg ik de gelegenheid te
praten. Het lucht me op. Dankjewel Annelies. Je bent een mooi mens en hebt een
groot invoelingsvermogen.
Ooij 4 december 2019
Ria van Rossum-Hoenselaar
