Een flinke wandeling is een van mijn favoriete bezigheden, en al helemaal als er een heerlijk zonnetje aan de hemel staat. Flink doorstappen met af en toe een sprint, schijnt zeer gezond te zijn. Beter nog dan hardlopen. Als je veel kilometers hardloopt, komt je lichaam namelijk weer in de stressmodus en kan het zelfs spierafbraak bevorderen.
Je lichaam uitdagen met HIIT is het meest gezond. High Intensity Interval Training is de meest effectieve vorm van sport. Het effect telt, niet de inspanning. Heel eenvoudig, inspanning gevolgd door ontspanning. Dertig seconden voluit sprinten en negentig seconden rustig wandelen. Bij HIIT verbrand je 7 x zoveel vet én kweek je spiermassa.
Multifiunctioneel als ik ingesteld ben, had ik al een podcast uitgekozen om te luisteren onderweg. Maar omdat ik geen internetverbinding had bedacht ik me dat ik me maar eens aan het ‘nu’ moest overgeven. Opnemen en waarnemen van alles wat er in de omgeving gebeurt.
Normaal gesproken kan ik soms kilometers wandelen zonder iemand tegen te komen rond de Bedafse Bergen, maar de zon had blijkbaar vele wandelaars en fietsers aangespoord om naar buiten te gaan.
Ik bedenk me hoeveel meer ik zie en waardeer in de natuur dan ik ooit heb gedaan. Ik ging eraan voorbij, ik had er geen oog voor. Een prachtig natuurgebied, gewoon om de hoek. Gratis. Wat een rijkdom. Nu voel ik de warme zon op mijn huid, zie ik de prachtige natuur en voel dat mijn ademhaling dieper wordt, en ik meer ontspan. De zuurstof diep inademend en stevig doorstappend word ik begroet door de grazende Taurossen.
Inmiddels ben ik eraan gewend, en durf ik er vrij dicht langs te lopen. Best een overwinning van mezelf. Ik heb ook geen keus, ze gaan echt geen meter van hun plek. Ze kijken een keer schuin omhoog en gaan dan onverstoord verder met hun dagelijkse bezigheid, grazen. Heerlijk relaxed, en wat ze ook heel goed doen, is het feit dat ze in de winter teren op hun eigen vet. Zouden wij ook eens meer moeten doen.
Dat de zelfredzame Taurossen inmiddels in enkele natuurgebieden lopen is best bijzonder. Ze zijn namelijk teruggefokt met zoveel mogelijk kenmerken als van het oorspronkelijke oerrund, wat al in 1627 is uitgestorven. Het feit dat ze hier grazen is goed voor de natuur, en dus voor ons. Ze houden het landschap open, door hard tegen jonge bomen aan te schuren. Ze eten en vertrappen houtige gewassen in de kiemplantfase. Bloemrijke kruiden profiteren de remming van snelgroeiende grassen door hun gegraas. Maar ze verspreiden ook nog eens zaden via hun vacht, en laten mest vallen. Kansen dus voor diverse planten en dieren om te leven en uit te breiden. Ze hebben een groot ecologisch netwerk.
Aan het begin van het pad wordt je echter wel gewaarschuwd voor betreden op eigen risico, waarbij je wel vermoed dat ze soms onvoorspelbaar zijn. Uiteindelijk zou ik het van zo’n dier nooit winnen. Maar elke keer voelt het vertrouwder.
Vertrouwder dan de vele honden die ik tegenkom. En hoewel hier volgens mij toch duidelijk op bovenstaand bord staat dat honden aangelijnd moeten zijn, is dat heel vaak niet het geval. Ik begrijp overigens dat die dieren ook even heerlijk los willen lopen, maar ben nu eenmaal een angsthaas als er een hard op me af komt gerend.
Mijn stresslevel stijgt dan acuut weer naar ongekende hoogtes. En niet zonder reden. Een hond ruikt of ziet nu eenmaal als iemand bang is en ageert daarop. Ik roep meestal al in de verte of ze hun hond aan willen lijnen. Hier wordt soms vriendelijk en soms boos op gereageerd.
Vandaag waren het er maar liefst vijf van dezelfde soort die ik op twintig meter afstand in het vizier kreeg. Alsof ik op de proef werd gesteld. Bliksemsnel schoten allerlei gedachten door mijn hoofd, terwijl ik riep of ze hun honden konden aanlijnen. Geen reactie. Mijn zicht is niet dusdanig dat ik in de verte kon zien om wat voor honden het ging. Alleen dat ze groot waren en heel wild, (speels waarschijnlijk) en in mijn beleving waren het minstens herdershonden of pitbulls. Ik nam het zekere voor het onzekere en keerde om, in de richting waar ik enkele andere mensen zag lopen. Zodat ik ze niet alleen ten prooi zou vallen. Mijn hart in mijn keel bonzend, en af en toe omkijkend, zag ik dat ze de honden vastmaakten. We passeerden elkaar en de ‘overigens zeer vriendelijke’ mensen zeiden dat ze niet konden horen wat ik riep, en dat ik iets harder had moeten roepen. De honden deden niets, en zouden alleen maar komen snuffelen of ik eten bij had. Nou ja, stel je voor dat er vijf grote honden op mij afgerend zouden komen, in combinatie met mijn paniekreactie. Dat was nooit goed gegaan. Hoe kunnen mensen nu zeggen dat hun hond niets doet? Het blijven dieren. De honden zagen er inderdaad vriendelijk en zachtaardig uit, net als hun baasjes. Honden lijken nu eenmaal op hun baasjes. Het blijft een feit dat ik ze niet aangelijnd liever ontwijk, maar in zo’n prachtig natuurgebied ontkom je er nu eenmaal niet aan. Mensen maken hun eigen wetten.
Elke keer een ander pad inslaan past bij mijn manier van leven. Niet de gebaande paden, maar ontdekken waar ik nu weer uitkom. Ik verdwaal dan ook bijna iedere keer zoals vandaag, maar kom er ook altijd weer uit. En anders is Google Maps er nog. Maar die hoort bij deze zondagmorgen ervaring natuurlijk helemaal niet thuis.
Annelies
