Vandaag beleef ik een dag vol herinneringen

Vandaag is het 25 jaar geleden dat ik mijn eigen bedrijfje startte. Sinds die tijd heeft een groot deel van mijn leven in het teken van ondernemen gestaan. Misschien niet goed, maar loslaten is nooit mijn sterkste kant geweest. Als ik toen had geweten wat voor een belangrijke rol deze beslissing in mijn leven zou gaan spelen dan… had ik het toch gedaan. Al heb ik mensen soms tekort gedaan, heb ik mijn sociale contacten soms een beetje verwaarloosd, had ik meer aandacht aan mijn naasten willen geven. Ik hoop dat ze het me vergeven. Aan de andere kant is mijn leven vol verrijking geweest, en ben ik als mens gegroeid. Ik kies zorgvuldiger en voor diepgang. Kwaliteit gaat bij mij nog steeds boven kwantiteit.

Het wordt steeds lastiger om namen te onthouden, zelfs gezichten vergeet ik soms. Vooral als ik die personen in een andere setting tegenkom. Is dat de leeftijd? Zit de harde schijf te vol? Of heeft dit te maken met het selectieve geheugen? Want wat ik nooit vergeet zijn details. Geuren, sfeer, beleving, emotie kan ik moeiteloos oproepen. Daar ben ik erg gevoelig voor.

Op zo’n dag als vandaag komen de flarden aan herinneringen, beelden en anekdotes opdoemen als ware het een vertraagde film die voor me afspeelt.

1991

Ik heb een zwart fluwelen gebloemd jasje en broekrokje aan op mijn opening van mijn schoonheidssalon in een kamertje naast de voordeur. Gelukkig, ik zie de eerste gasten over het paadje aan komen lopen. Ik voel de spanning en de euforie, die ik later nog heel vaak zal voelen. Dat zijn van die gevoelens waar ik constant naar op zoek ben, en die het beste in me naar boven halen. Het is redelijk druk, een schoonheidssalon is nog een bijzondere aangelegenheid.

De arts staat voor de voordeur, hij komt mijn klanten voorzien van botox en fillers. Weer voel ik de euforie, omdat artsen in de regel wat neerbuigend naar schoonheidsspecialisten kijken. Nu werken we samen. Ook de kliniek komt met haar laser de eerste defintieve ontharingen uitvoeren.

De klant zwaait naar mijn zoontje die door mijn man naar bed wordt gebracht, terwijl ze in de hal staat af te rekenen. De geur van het koken dringt door in de salon. Een slaapkamer wordt ingezet voor lichaamsbehandelingen. De huiselijke perikelen zijn verweven met de zakelijke. Warm en persoonlijk, maar mij een doorn in het oog.

1996

Het wordt echt te klein, ik wil groeien. Ik wil de mensen helpen aan een optimaal resultaat. De aanbouw aan de voorkant van het huis is in volle gang. Eindelijk een toilet voor de klanten, een eigen entree en verkoopruimte en 2 behandelcabines. Piepklein, dat wel. Je kon jezelf er nauwelijks omdraaien, maar wel professioneel voor die tijd. Hier kon ik lang vooruit, dacht ik. Heerlijk werken met stagaires, waarvan Anita bleef en die tot op de dag van vandaag mijn rots in de branding is.

Stagaires komen leren en mij bijstaan. Anita is 18 jaar jong en draait mee in ons gezin als was ze ons kind. Behalve de fijne kneepjes van het vak, leer ik haar koken en andere dingen als een tweede moeder. Zij op haar beurt ondersteunt me met de opvoeding, gaat ons zoontje van school halen als dat zo uitkomt. Inmiddels hebben we er ook een dochter bij. Ze staat altijd voor ons klaar. Met zijn tweetjes zijn we een sterk team omdat we zo verschillend zijn. Samen laten we de salon groeien.

Mijn schoonouders zijn eveneens een rots in de branding van mijn onderneming, omdat zij de kinderen altijd opvangen als dat nodig is. Ik krijg net zoveel vrijheid als ik nodig heb om te ondernemen, zonder dat de kinderen uit hun eigen omgeving gehaald worden. Zij wonen immers langs ons. Wat dat betreft ben ik wel bevoorrecht, besef ik me achteraf.

Mari van de Ven eet mee stamppot voordat hij een workshop gaat geven. Natuurlijk gewoon een jongen uit Nistelrode, maar intussen wel de glamour van een BN er. Onze kinderen kijken hun ogen uit als hij zijn wimpers krult met de bolle kant van een theelepeltje. Ik geniet net zo van de workshops als mijn klanten.

De salon dreigt weer uit haar voegen te barsten. De accountmanagers zitten aan de tafel in de woonkamer, de bestellingen staan in de hal van het woonhuis. De kinderen mogen niet teveel herrie maken. Er komen nieuwe merken en apparatuur bij.

Ik droom en visualiseer dat de schuur achter ons huis mijn toekomstige bedrijf wordt. Helemaal aan de achterkant een of twee kamertjes is voldoende. Het zal de rust in huis terugbrengen. Het heeft even geduurd voordat mijn man overstag ging, maar de doorzetter geeft niet op. Voorwaarde van mijn man was dan wel: we doen het goed of we doen het niet. Dus dan geen twee kamertjes maar meer cabines.

De bank is overtuigd, we hebben bewezen dat we kunnen ondernemen. Dat wil niet zeggen dat we dat altijd zo gevoeld hebben. Sjee, wat ben ik aan het einde van een jaar vaak teleurgesteld geweest over de resultaten. Steeds investeren in groei, bedenk dat ik beter in loondienst had kunnen gaan. Maar dat is niet wat ik wil! De gemeente heb ik overtuigd dat er ook voor hun alleen maar voordelen aanzitten, na een lange periode krijgen we een bevrijdende ‘ja!’  Inmiddels is onze volgende stagaire ons komen versterken. Ook Charlotte is tot op de dag van vandaag een trouwe kracht.

Een nieuw pand, nieuwe merken, parfums, sieraden, tassen, lichaamsapparatuur, eiwitdieët, arrangementen.  Van alle markten thuis. Dat is wat ik wil.

De spanning stijgt ten top. Binnen gaan de zaken door, daarnaast komen alle zaken van de bouw en invulling van het nieuwe bedrijf om de hoek kijken. Hoe krijg ik 6 cabines vol? Ik trek een coach aan, alleen op buikgevoel ga ik het niet meer redden. Hier komt iets meer bij kijken.

Af en toe bekruipt me een benauwd gevoel, zo van waar ben ik aan begonnen. Ik voel een grote druk op mijn schouders.

2005

Een jaar vol bizarre gebeurtenissen, zoals later zal blijken. De bouw zal starten in augustus en we openen in december. In februari overlijdt een goede vriend plotseling, een waar ik goed mee kon sparren en die mij stimuleerde. Ik ervaar de betrekkelijkheid van het leven en vraag me af waar ik aan begin, maar er is geen weg terug. Elke ochtend staat de auto van mijn vader al bij de schuur als ik de gordijnen open schuif, tot 29 augustus. Op die ochtend wordt hij niet meer wakker. Een tweede klap overvalt ons, maar we moeten door. Er is geen weg terug. Op 10 december ‘vieren’ we de opening met gemengde gevoelens. Het is prachtig en het voelt goed binnen. Er hangt een goede energie. Ik ben mager en zie er gestrest uit. Ik ‘teken’ nu eenmaal meteen, je kunt de emotie van mijn gezicht aflezen. Even geen euforie, die komt hoop ik later wel weer.

We worden opgeschrikt door het alarm dat afgaat. De politie komt met grote schijnwerpers, maar laat ons voorop lopen naar het pand. Het risico is gewoon voor ons. Gelukkig loos alarm. Ik kom voor dingen staan waarmee ik nog nooit te maken heb gehad en moet improviseren en meer strategisch gaan werken.

Paul komt me meer en meer versterken, tot hij uiteindelijk full time meewerkt in en aan het bedrijf. Hij brengt meer structuur.  Onze totaal verschillende karakters zijn die linker en rechter hersenhelft die elkaar zakelijk goed aanvullen, of tegenwerken soms. Ik prijs me gelukkig met alle mensen om ons heen die ons steunen. Ons geweldige team op de eerste plaats.

Ik vier mijn successen, kan me daar intens gelukkig door voelen. En dan heb ik het over persoonlijke resultaten en groei. Ik kan ook helemaal opgaan in teleurstelling en zelfmedelijden, maar me redelijk snel hervatten. Ik ben oplossingsgericht en positief ingesteld. Een emotiemens puur sang. Ons personeel voelt al aan de manier hoe ik binnen kom lopen, in wat voor bui ik ben. Gevoelens worden meteen uitgesproken. Loslaten is nog steeds geen sterke kant van mij, dat is schijnbaar mijn grootste levensles. Doen waar ik goed in ben. Met aandacht voor onze gasten en ruimte voor mezelf.  En het inslaan van een nieuwe weg door het introduceren van een nieuw merk in Nederland en nog veel meer.

Vandaag staat Annelies Medi Spa met een duidelijk concept, wat natuurlijk altijd nog verbeterd en gefinetuned kan worden. Vandaag ben ik trots maar ook sentimenteel. We hebben afscheid genomen van wat niet bij ons paste, en onze focus gelegd op waar we goed in zijn. Er zijn klanten gekomen en gebleven, er zijn klanten gegaan en weer teruggekomen. Er zijn klanten die het te groot en te luxe vonden en daardoor niet meer kwamen, en er zijn er die daardoor juist wel komen. En nog steeds komen er klanten, (al noemen wij ze intussen gasten) die ik tijdens de opening in 1991 op het paadje aan zag komen lopen…